Ik ben Heidi, reeds 22 jaar werkzaam bij de politie in de executieve dienst op straat. Daarnaast ben ik zo ongeveer de huisvriendin van Jennefer en haar man George. Zodoende heb ik van de zijlijn alle facetten van wat PTSS met zich meebrengt meegemaakt en gezien hoe dit mooie krachtige mensen kan breken en keer op keer worden uitgedaagd. Ik heb collega’s kapot zien gaan, en zie van dichtbij wat dit vraagt van een huwelijk en het gehele thuisfront, daarnaast hoe belangrijk de ondersteuning is van professionals en vrienden.
Bij George ontstond de wens om zijn kracht in te zetten voor andere getroffen collega’s om daarmee de weg naar de diagnose te verbeteren. Hierdoor ontstonden de eerste plannen voor stichting ‘de Onzichtbare Frontliner’.Vorig jaar heb ik de voorbereidingen van George gevolgd, soms letterlijk op de voet. Ik heb meegetraind, veel gesprekken gevoerd en ideeën uitgewisseld en tijdens het event heb ik in 2023 voor enkele tientallen kilometers zijn buddy mogen zijn. Daarnaast heb ik Jennefer in het thuisfront ondersteunt ten tijde van de tocht van George. De symboliek en emoties die los kwamen, bij alle betrokkenen, heb ik daarmee ervaren. Hierdoor waakte de vlam in mij nog verder aan om hier meer mee te willen doen, ten behoeve van mijn collega’s die getroffen zijn door PTSS.
Dus dit jaar, in 2024, ga ik starten in de kerngroep om met deze bikkels de 112 kilometer aan te gaan. Ik wil alles voelen, mezelf tegen komen en de steun van het netwerk in de kerngroep, maar ook de mensen die mij dierbaar zijn en me volgen tijdens deze tocht. Live ter plaatse en die op afstand. Een ieder zal ik daarbij nodig hebben en zodoende is het van ons. Zo loop ik mee voor mijn naasten die door hun inzet voor de maatschappij, denkend aan de medemens, zich hebben blootgesteld aan een hoop onmenselijk leed, geknakt zijn en wil ik door sponsoring zoveel mogelijk geld ophalen om niet alleen degene met PTSS, maar zeker ook het belangrijke netwerk om hen staande te houden, te ondersteunen daar waar de organisaties het af laten weten.
Even voorstellen,
Ik ben Edy Blaauwgeers, geboren in 1986 en woonachtig in het mooie Oisterwijk, getrouwd en heb 2 dochters. In het dagelijks leven werk ik als zelfstandige binnen de Jeugdzorg / GGZ. Sporten is een grote passie van me en helpt me te ontladen na een drukke werkdag en daarom altijd op zoek naar een nieuwe uitdaging om mijn grenzen op te zoeken.
En hier heb je hem dan, mijn nieuwe uitdaging.
Vorig jaar liep ik een stukje van de tocht van 135 kilometer met George mee om hem te steunen in deze uitdaging.
Ik vind het inspirerend hoe George, ondanks of misschien wel dankzij zijn PTSS, blijft doorzetten en zich blijft inzetten voor het goede doel. Het is bewonderenswaardig hoe hij zijn eigen uitdagingen overwint en anderen inspireert om hetzelfde te doen. Daarom loop ik dit jaar mee om hem te steunen en om ook mijn eigen kracht en doorzettingsvermogen te testen. Ik hoop dat ik hiermee ook een steentje kan bijdragen aan dit goede doel waar George zich voor inzet en er een jaarlijks terug komend event van wil maken.
Het is goed om af en toe uit onze comfortzone te stappen en iets te doen wat ons uitdaagt. Dit doe ik dus op 14 en 15 september en zal deze tocht van 112 kilometer lopen als een teken van solidariteit en respect voor alle Frontliners en kijk ernaar uit om deze uitdaging aan te gaan.
Het is belangrijk om stil te staan bij het harde werk en de opofferingen die deze Frontliners dagelijks maken voor onze maatschappij.
*Wandel met je hart en je voeten zullen volgen*
Jelle hier, 30 jaar en wonend in Oosterhout samen met mijn vriendin en twee dochters, Lotus en Vieve. Tegenwoordig ben ik werkzaam als Loadmaster Chinook transporthelikopter in Gilze-Rijen en heb ik mijn eigen bedrijf in merchandising en (bier)totaalpakketten voor bedrijven.
Hiervoor heb ik 10 jaar bij de Luchtmobiele Brigade gewerkt en in deze tijd veel geleerd en ervaren over het fysieke en mentale aspect van een Frontliner. De keerzijde is dat ik in deze tijd ook heb gezien wat PTSS met collega’s om mij heen heeft gedaan. Alle hulpverleners die altijd klaar staan voor andere en worden getroffen door dit vreselijke syndroom is kort gezegd oneerlijk.
Erover praten is soms lastig, maar wel nodig. Voor de helden van ons land zet ik mijzelf in en loop ik het symbolische getal van onze hulpdiensten,112 kilometer mee. Jezelf uitdagen met dit soort fysieke en mentale activiteiten zorgen ervoor dat je je eigen trots ervaart en je fysiek en mentaal sterker wordt. Je lichaam kan namelijk veel meer aan dan je denkt!
Hoe meer aandacht wij geven aan dit soort initiatieven hoe groter het netwerk wordt en hoe meer Frontliners we kunnen helpen. Steun ons zodat wij de Frontliners de hulp kunnen geven die zei verdienen.
‘Non facile valet, est merito eam’ – ‘Het is niet gemakkelijk, het is het waard’
Hallo, mijn naam is Ruud, al jaren samen met Marthe, trotse vader van zoon Mees van 8 en bonusvader van Mink en Sterre. We wonen heerlijk in het mooie Breda.
Mijn leven staat in het teken van uitdagingen, in het leven zelf, op zakelijk gebied en op sportief gebied. Dat houdt me scherp en ik werk graag naar bepaalde doelen toe.
Afgelopen jaren heb ik een heel mooi bedrijf opgezet: Padel Club Alphen (Noord Brabant). Met bloed, zweet en tranen kan ik zeggen maar vanaf dag 1 met een hele sterke visie.
Mooie uitdaging vorig jaar was de beklimming van de Mont Blanc. Hele bijzondere en uitdagende week met uiteindelijk het behalen van die mooie top van 4810 meter. Had ik niet gekund zonder mijn mede klimmers en gidsen. Daar echt gemerkt dat een goed team je kan leiden naar fantastische resultaten.
Dan de uitdaging van dit jaar: de wandeling van 112 km. Via George ken ik zijn verhaal erachter en het verhaal van deze missie.
Mooi om onderdeel te zijn van deze groep. Ik ben gedreven en onzeker tegelijk. Kijk er naar uit om samen met de andere lopers te gaan starten en deze ongekende lange wandel afstand stap voor stap aan te gaan.
Grtz Ruud Smits
